بله...فکر کنم یک مقدار شفاف سازی بیشتر لازمه. اولاً اینکه من اینجا هیچ دو فیلمی رو با هم مقایسه نکردم که بخوام قید ژانر رو اعمال کنم. انتظار من از هر فیلم در ژانر خودش و نسبت به چیزی که می تونست باشه س.
دوم اینکه تنها رسانه ی سینمایی ای که دنبال می کنم ماهنامه ی فیلمه که اون رو هم اغلب «بعد» از دیدن یک سری فیلم ها و برای مقایسه ی نظر خودم با مال منتقدها تهیه می کنم و به خاطر احتمال لو رفتن داستان (که متأسفانه در نقدهاشون تقریباً هیچ وقت بهش اشاره نمی کنن) هیچ وقت از قبل نمی دونم با چه فیلمی طرفم مگر اینکه تصادفا یا به خاطر تبلیغات گسترده یه چیزهایی به گوشم بخوره.
سوم اینکه وجه مشترک فیلم هایی که اینجا آوردم (شفاف سازی اصلی) اینه که این ها فیلم هایی هستن که توی سینما دیدم و اصلی ترین دلیل ناامیدیم همینه.
چهارم اینکه در ژانر فیلم هایی مثل «من سالوادور نیستم» فیلم هایی که نام بردم اولین فیلم در ژانر خودشون هستن (حالا هر ژانر تخیلی ای که هست) که من به شخصه دیدم. بنا بر این فیلم های دیگه ی توی اون سبک رو نیاوردم چرا که انتظارم ازشون خیلی کم شده بود و دیگه می دونستم با چه جور فیلمی طرفم. تنها استثناهایی هم که وجود دارن (مثل مصادره) به خاطر حضور بازیگر یا کارگردان خاصیه (در اینجا هومن سیدی و مهران احمدی به عنوان اولین تجربه ی کارگردانی؛ یا مثلا حضور پرستویی در لس آنجلس تهران) که باعث می شد احتمال بدم این دفعه داستان فرق می کنه و دوباره برم سینما و اون فیلم به خصوص رو ببینم. (اگر دقت کنید می بینید که فیلم هایی نظیر آینه بغل، سلام بمبئی و سایر فیلم هایی رو که بعضاً از نوشتن اسمشون هم چندشم میشه ذکر نکردم)
یک مورد دیگه هم مربوط به فیلم هاییه که قسمت(های) قبلیشون تا حدودی مورد پسندم بودن. (نهنگ عنبر 2، گشت 2، کلاه قرمزی و بچه ننه)
بقیه هم که کارگردان های خوبی داشتن مثل مجیدی، درمیشیان، کیمیایی و ...
فکر کنم اگر همه ی توضیحاتم رو (در پاسخ به خودتون و دیگران) در نظر بگیرید همه چیز سر جاش قرار بگیره.

بله.
در مورد فیلم حضرت محمد (ص) منم از مجیدی و مبلغ خرج شده و امکانات و گروه خارجی که به مجیدی کمک می کردند انتظار بیشتری داشتم. شاید به خاطر این بوده که من فیلم محمد رسول الله با بازی زیبای آنتونی کویین در نقش حمزه و داستانی سراسر التهاب که بیننده را در هر لحظه با خود میکشید، رو دیده بودم و از این فیلم انتظار روایت بهتری داشتم. جا داره بگم که موسیقی زیبای فیلم مجیدی باعث شد خیلی از انتظارهایم برآورده بشه و اگر ضعفی باشه نبینم.

همونطور که اشاره کردم اینها فیلم هایی هستند که بنا به دلایل مذکور ازشون انتظار داشتم ولی با دیدنشون ناامید شدم. وگرنه فیلم های ضعیف تری مثل تگزاس یا کلا فیلم های به اصطلاح سوپرمارکتی هم هستند که اصلا با انتظار خاصی سراغشون نمیرم و از قبل می دونم با چه آثاری طرفم. تاکید می کنم منظورم آثار ضعیف نیست بلکه آثار ناامید کننده ست (اول باید امیدی باشه تا آدم ناامید بشه)

تازه یادم رفت شما فیلم تنگه ابو قریب رو که بهترین فیلم فجر بود رو تو این لیستت گذاشتی؟؟؟؟؟؟

در مورد نهنگ عنبر و محمد رسول الله به پریزیوال توضیح دادم. خجالت نکش رو به زودی در صفحه خودش نظرم رو می نویسم. نگار هم شاید بررسی کنم ولی فعلا به طور خلاصه همین رو بگم که 90 درصد فیلم با گره افکنی های بی مورد و روایت به غلط غیر خطیش بیشتر ادی ژانر معمایی بود (صرف بی اطلاع گذاشتن مخاطب و ایجاد سؤال با ندادن اطلاعات دلیل کافی برای یک معمایی موفق بودن نیست) و بازی افرادی مثل مانی حقیقی خیلی اغراق شده بود. در کل فیلم خیلی واضح سعی می کرد ادای نمونه های خارجی رو در بیاره که موفق نبود. ساده بگم: جوان خیلی زور زده تا فرم فیلم خاص یا آنچنانی (sophisticated بهتر منظورم رو می رسونه، بی ریا!) جلوه کنه این زور زدن برای شخص بنده در طول فیلم کاملا عیانه (البته اواخر وضع کمی بهتر میشه)

تنگه ابوقریب رو هم بررسی کردم می تونید دلایلم رو بخونید. بهترین فیلم فجرو هم که...جداً؟..شوخی نمی کنید؟!...با توجه به مضمون و خلأ موقت در این ژانر و شرایط کنونی جامعه کاملاً فرمایشیه عزیز. در بند این جوایز نباش!

سلام آقای مجتبی.
فیلم محمد رسول الله در ژانر تاریخی؟؟ این کجاش تاریخ بود؟؟ شما فیلم مصطفی عقاد رو بذارید جلوی این و ببینین طرف در 43 سال قبل چه فیلمی ساخته که هروقت هر بیننده ای ببیندش، اشک میریزه. اما اینجا ما یه سانتیمانتالیسم نوین از طرف مجید مجیدی روبرو هستیم که بودجه دولتی رو خورد و ی مشت اراجیف تحویل مردم داد!! تازه سعی هم نکرد مثله شهریار بحرانی از بازیگری غیر چهره برای کاراکترهای مقدسی مانند حضرت آمنه(س) و حضرت حلیمه خاتون استفاده کنه!! این فیلم نه ارزش دیدن داره و نه ارزش بحث کردن. ناامیدکننده که هیچ؛ مشمئزکننده بود.

اینم فراموش کردم بگم جناب مجتبی، ما ژانر طنز نداریم.ژانر کمدی داریم. کمدی هم تعریف معین و مشخصی داره و با لودگی و شوخی های جن سی و موقعیت های مثلاً خنده دار تعریف نمیشه. فیلم خجالت نکش که یک آبروریزی بزرگ بود. فیلم نهنگ عنبر هم مجموعه ای از چند موقعیت نسبتاً خنده دار و شوخی با خاطرات مخاطب. طنز نبودن هیچ کدوم.
نگار هم ژانر خاصی نداشت. فروشش بخاطر اسم رامبد جوان و رانتِ‌ تلویزیونیش بود.

فیلم مصطفی عقاد برای زمان بزرگسالی پیامبر هست و نکته مهم تر اینکه از نظر تاریخی بسیار ضعیف هست (چندین محقق تاریخ تحریف های این فیلم رو ذکر کردن)
ولی فیلم مجیدی درسته که نسبت به بودجه ای که براش شده بازدهی نداشته
اما از لحاظ سندیت تاریخی بسیار معتبر هست و در ضمن برای کودکی پیامبر بوده
و در ضمن این نسخه ایرانی منو بیشتر تحت تاثیر قرار داد تا نسخه مصطفی عقاد

به نظرم دارا درست میگه...فیلم مصطفی عقاد قشنگ بود چون از بعثت پیامبر که اکثر اتفاقات در اون زمان اتفاق افتاد بودش و مقایسش با فیلم مجیدی که بدو تولد پیامبر بود درست نیست